خوش به حال هر کی ...

خوش به سعادت اونایی که بعضی از صفات رو ذاتا دارن و بد به حال اونایی که همون صفات رو نه تنها ندارن بلکه هیچ تلاشی هم برای کسبشون نمی کنن.

دیدید آدمایی رو که مادرزادی آرومن! خیلی دیر عصبانی میشن.به عبارتی انسان های حلیم و بردباری هستند. باید روزی هزار هزار مرتبه خدا رو شکر کنن! خوش به حالشون. وقتی در نظر بگیرید که خیلی از خطاها و گناهانی که ما انجام میدیم در اثر عصبانیته شما هم میگید خوش به حالشون.

خیلی از غیبت کردنا، تهمت زدنا، حرمت شکستنا، بردن آبروی دیگران و خصوصا حسادت ها ... عاملی جز عصبانیت نداره.

و در اون وقته که خدا باید به ما رحم کنه!

یکی دیگه از صفاتی که آدم اگه ذاتا داشته باشه خیلی خوش به حالش میشه سخاوته. صفتی که طبق روایات، صاحبش رو به هدایت و بهشت بسیار نزدیک میکنه و حتی آدم سخاوتمند تو این دنیا هم خیلی عزیزه. گذشته از این، انسان های سخی، لذتی رو از کرم و بخشندگیشون بدست می آرن که تو هیچ اندوختنی بدست نمیاد!

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در مورد عبدلله بن جدعان از مشرکان معروف جاهلیت فرمودند: کم عذابترین جهنم، عبدلله بن جدعان است زیرا او گرسنگان را سیر می کرد.( بحار- ج 4، ص 384)

و یا این روایت که پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله به عدی بن حاتم فرزند حاتم طایی فرمودند: خداوند عذاب شدید را از پدرت به خاطر جود و بخشش او برداشت.( سفینه البحار، ج 2، ص 607)

بیچاره آدمایی که لذت زندگیشون تو جمع کردن و گاهی پنهان کردنه. آدمایی که حتی خیرشون به نزدیکان و اطرافیانشونم نمی رسه چه برسه به غریبه ها. قبلا روایتی رو دیده بودم که نگاه کردن به شخص بخیل، موجب قساوت قلب میشه حالا فکر کنید قلب خود بخیل دیگه چیه؟!!!!

صفت دیگه ای که آدم باید به صاحبش دست مریزاد بگه تواضعه. این صفت هم تو هر کسی پیدا نمیشه . البته خیلی ها متظاهر به این صفتند اما در جای خودش مشخص میشه که چقدر رویِ منِ خودشون حساب باز می کنن به قول یکی از اساتید می گفت اونی که دائم بهش برمی خوره اونم آدم مغرور و متکبریه چون خلاصه یه منی برای خودش قائله که چنین اتفاقی می افته. خلاصه آدمایی که خودشونو یه چیز دیگه می دونن بقول معروف تافته جدا بافته، اونایی که خودشونو منحصر به فرد و خاص تلقی می کنن اونایی که خودشونو صاحب همه چیز و همه کس می دونن ، چنین آدمایی یه کم باید مراقب باشن چون احتمالا دچار کبر و غرورن.

هرچند آدمای مغرور و متکبر از نظر شخصیتی دچار توهم در مورد خودشون هستند و تصویری غیر واقعی از خودشون دارن ، اونا به خاطر همین بزرگ بینی که از خودشون دارن دچار عزت نفس کاذب هم هستند علاوه بر این، روایات از خشم خدای متعال نسبت به این افراد خبر میده. یادمه روایتی دیده بودم در مورد اینکه کبر و غرور باعث میشه بوی بهشت هم به انسان نرسه!

بخاطرهمین باید گفت خوش به حال آدمای دوست داشتنی متواضع . اونایی که بقول معروف خاکی ان. اونایی که یادشون نرفته از چی بوجود اومدند . بنابه تعبیر قرآن از گل بدبو. اونایی که سفارش اسلام رو فراموش نکردند که هر کی رو می بینید فکر کنید از شما بهتره و پیش خدا عزیزتر. اونایی که به ذهنشون سپردن پیامبر اسلام و اهل بیتش در کنار فقیرترین و پایین ترین افراد جامعه روی زمین می نشستند ، با هم، هم غذا می شدند هم کلام می شدند دوست و یار می شدند تا اونجا که خیلی از اصحابشون ، و بهترین اصحابشون از همین طبقه جامعه بودند.

خوش به حال هر کی بردبار بود.

خوش به حال هر کی سخاوتمند بود.

و خوش به حال هر کی متواضع بود.

 

 

حوزه خلافت انسان کامل

آیت الله جوادی آملی در جلد 3 تسنیم ذیل آیه 30 سوره بقره (ص 118) در مورد خلافت انسان کامل چنین می فرمایند:
 گرچه اصل خلافتِ مجعولْ حقیقت جامع بین مراتب است، و سابقاً گذشت که انسان کامل مظهر خداوندی است که در هستی و کمال‏های آن نامتناهی است، به دست می‏آید که حوزه خلافت انسان کامل خصوص زمین نیست، بلکه زمین مسکن و مقرّ وجود مادّی و جسمانی اوست و کلمه (فی الأرض) در آیه، بدین معناست که در قوس صعود، مبدأ حرکت تکاملی انسان زمین است، نه این‏که موطنِ خلافت و قلمرو مظهریّت او زمین باشد و او فقط کارهایی را که خداوند باید در زمین انجام دهد انجام دهد و به بیانی که قبلاً گذشت، کلمه (فی الأرض) قید جعل است، نه قید خلافت. به ویژه با توجه به این‏که خلیفه، کسی است که فرشتگان آسمان در برابر او ساجدند و اگر او تنها خلیفه خدا در زمین باشد فرشتگان خلیفه خدا در آسمان‏ها خواهند بود و سجده آنها برای انسان کامل معنا ندارد و در این صورت، انسانِ خلیفه، به همه نظام آفرینش نیز آگاهی ندارد.
مقام خلیفة اللهی همان شجره طوبایی است که اصل و ریشه آن ثابت و شاخه‏ هایش در آسمان است: (أصلها ثابت وفرعها فی السماء). [سوره ابراهیم، آیه 24. تسنیم، جلد 3 صفحه 117] از این رو فرشتگان آسمان‏ها نیز از میوه این شجره و از علم این انسان کامل بهره می‏گیرند و اصولا ً کمال آن فرشتگان در این است که از این درخت استفاده و در برابر آن خضوع کنند.
خلیفة الله کسی است که تغذیه علمی و عملی او از تعلیم اسماء تأمین می‏شود و تنها بدن و وجود عنصری اوست که از باب (وما جعلناهم جسداً لا یأکلون الطعام)[سوره انبیاء، آیه 8] از زمین و طبیعت تغذیه می‏کند.
از این رو وقتی محمد بن حنفیه انسان کاملی چون امام حسین (علیه ‏السلام) را وصف می‏کند افزون بر بیان سه خصوصیت: «أعْلمنا عِلماً، أثْقلنا حِلماً و أقْربنا من رسول الله رَحِماً» (1 از همه ما عالمتر است 2 در فضیلتهای عقل عملی از همه ما حلیمتر و بردبارتر است 3 از همه ما به رسول الله نزدیکتر است) دو وصف دیگر را نیز بیان می‏دارد که برتر از زمان است: نخست این‏که، او پیش از آن‏که آفریده شود فقیه بود: «کان فَقیهاً قبْل أن یُخْلَق»؛ یعنی اسرار و علوم الهی را به همراه خود آورد و آنها را از کسی نیاموخت، بلکه به مکتب نرفته، با غمزه، مسأله‏آموز صدها مدرس شد.[چون مراد از فقه، فقه در برابر اصول نیست، بلکه مراد همه علوم الهی اعم از احکام فرعی و حِکَم اصلی است.] دوم این‏که، پیش از آن‏که به زبان بیاید وحی را قرائت کرد: «وقرأ الوحى قبل أن ینطق»؛ یعنی پیش از این‏که وحی به مقام لفظ تنزل کند و در کسوت کلمات و حروف در آید معلوم آن حضرت بود و یا پیش از آن‏که آن حضرت به سن تکلم بالغ شود، همانند عیسی (علیه‏السلام) آشنای به وحی بود، بدون آن‏که نیازمند مکتب و آموختن از راه سمع و بصر باشد.[اصول کافی، ج 1، ص 302، کتاب الحجة، باب النص علی الحسین بن على (علیهماالسلام).
در هر حال، غرض از (إنّی جاعلٌ فی الأرض خلیفة) این است که آغاز سیر خلیفة الله در قوس صعود، از زمین است وگرنه او از زمین تا (وأنّ إلی ربّک المنتهی)[سوره نجم، آیه 42] حضور دارد. خلیفة الله هم زمینی است و هم آسمانی و خلافت او در همه اسماء و شؤون است؛ او هم معلّم اهل زمین است: (وأنزلنا إلیک الذکر لتبیّن للناس ما نزّل إلیهم)[سوره نحل، آیه 44] و هم معلّم اهل آسمان: (یا آدم أنبئهم بأسمائهم)[سوره بقره، آیه 33]، بلکه تسبیح و تقدیس فرشتگان نیز به تعلیم خلیفة الله بود: «سبّحنا فسبحت الملائکة بتسبیحنا»[بحار، ج 24، ص 88، ح 3. تسنیم، جلد 3 صفحه 119] و اگر فرشتگان از چنین چیزی باخبر بودند و تنها جنبه زمینی بودن او را نمی‏دیدند هرگز درباره آفرینش وی سؤال نمی‏کردند و آن‏گونه سخن نمی‏گفتند و این خود دلیل بر پیچیدگی آفرینش انسان از یک‏سو و محدودیت علم فرشتگان از سوی دیگر است.
حاصل این‏که، نه موجودی که فقط زمینی است خلیفه خداست و نه آن‏که حوزه خلافتش تنها زمین است و نه موجودی که فقط آسمانی است، بلکه موجودی خلیفه حق است که «کَوْنِ جامع» بوده، به آسمان و زمین و مُلْک و ملکوت احاطه تام دارد و همه مخازن اشیا و مفاتیح غیب را به اذن خدا داراست، گر چه وجود عنصری وی به زمین بسته است. از این رو هم فرشتگان باید در برابر او سجده تکریمی کنند و هم انسان‏های عادی باید او را گرامی دارند.
شایان ذکر است که، آنچه گفته شد مربوط به آخرین مرتبه خلافت است؛ یعنی خلیفه کامل و مظهر همه شؤون مستخلف عنه، (که به همین لحاظ ازوحدت برخوردار است؛ همان‏طور که مستخلف عنه واحد است؛ یعنی خلیفه کامل در هر عصری یگانه است و اگر خلفای دیگری معاصر او بودند تحت الولایه خلافت مطلق او قرار دارند) وگرنه خلافت، حقیقتی است تشکیکی که مراتب و مصادیق مختلف دارد. کاملترین آن در صادر اول یا ظاهر اول تجلّی می‏یابد و انسان‏های شایسته و صالح دیگر، واجد مراحل متوسط یا نازل خلافت الهی هستند و چون حفظ مراتب لازم است باید گفت، بعضی خلیفه بی واسطه خدایند و برخی خلیفه با واسطه و آن‏که خلیفه با واسطه است خلیفه خلیفه خداست، نه خلیفه خدا، مگر به لحاظ واسطه. البته با یک نگاه، همگان به منزله حلقه‏ های سلسله منسجم و یکتای خلافت الهی هستند.

 

امام حسین آب پیدا کرده!!!

با پسر کوچولوی فامیل نزدیک که تاسوعا و عاشورای حسینی مهمون ما بود صحبت می کردم . از پیش دبستانی و دوستان و مربی پیش دبستانی. لابه لای صحبت هاش خاطره ای رو تعریف کرد که خیلی برام جالب بود.

می گفت معلممون گفته بود که  امام رو بکشیم . من  امام حسین رو کشیدم که دستاش رو به آسمون بود و داشت دعا می کرد .

معلممون گفت: این کیه ؟

گفتم : امام حسینه.

گفت: داره چیکار میکنه؟

گفتم داره خدارو شکر میکنه.

گفت واسه چی؟

گفتم آخه امام حسین آب پیدا کرده!!!!

می گفت معلممون منو بوسیده.

گفتم: فدای لب عطشانت یا حسین که بچه ها هم طاقت شنیدن عطش تو رو ندارن و با ذهن پاکشون می خوان قصه عطش رو خوب تموم کنن!