اسارت

معمولا از هر چیزی که موجب وابستگی میشه بیزارم ، شاید بخاطر حس اسارت باشه شایدم بخاطر اینکه معمولا وابستگی ها معمولا در فضایی به دور از عقلانیت ایجاد میشن و به دنبال خودشون آسیب های زیادی رو به دنبال دارن.

یکی از چیزهایی که موجب وابستگی میشه رسم و رسوم و یا همون سنت های عرفی هستن. شاید  شما هم برخورد داشتید با کسانی که تصور می کنند استقلال فکری دارند اما موقع تصمیم گیری که می رسه به تنها چیزی که توجه نمیکنند عقل و خرد خودشونه و چنان پابند رسم و رسوم هستند که انگار وحی منزله و  دست برداشتن از این سنت ها براشون حیثیتیه.

تجربه شخصی بهم میگه ، اونچه برای این افراد دارای اولویته، حرف وحدیث مردمه. معمولا این افراد برای خودشون، شخصیت و پرستیژ مردم پسندی رو ساختند که فکر می کنند نگه داشتن اون بوسیله رعایت تمام و کمال آدابیه که همون مردم پایه ریزی کردند. حتی برخی ، مفاهیمی چون ادب و احترام رو خلاصه میکنن در رعایت این رسوم.

شاید در بین سنت های عرفی، سنتی که دارای فواید و آثار مثبت باشه هم پیدا بشه اما اونچه بیشتر به چشم میاد ضررهای اونه که مهمترین اون سخت کردن زندگی و دست و پاگیرکردن اونه و همچنین عادت کردن به این موضوع که وقت زیادی از زندگی رو صرف تفهیم و برگزاری این آداب کنیم در صورتی که میشه به جای اون همه اتلاف وقت و انرژی ،تلاش خودمون رو برای رشد و تعالی صرف کنیم.

این موضوع مدت هاست که ذهنم رو درگیر خودش کرده بود تا اینکه با نظر استاد شهید مرتضی مطهری  دراین رابطه برخورد کردم:

« تقید به آداب و رسوم عرفی در نشستن و برخاستن ها، در رفت و آمد ها ، در معاشرت ها و در لباس پوشیدن ها و امثال این ها بار زندگی را سنگین و آهنگ حرکت را کند میکند.

حرکت در میدان زندگی مانند شناوری در آب است، هرچه وابستگی کمتر باشد امکان شناوری بیشتر است و وابستگی های زیاد این امکان را سلب و خطر غرق شدن پیش می آورد.» (سیری در نهج البلاغه ص 235)

بقول حافظ:

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود            ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزاد است