این روزای آخریه ...
سه شنبه, ۲۰ اسفند ۱۳۹۲، ۰۱:۱۴ ق.ظ
سال که به روزای آخر نزدیک میشه آدم برمیگرده ببینه چه کرده تو ماه ها و روزایی که گذشت. معمولا مشکلات زودتر به ذهنمون میرسه، سختی هایی که کشیدیم و داریم میکشیم بعد اگه تهش جایی موند به روزای خوب هم فکر میکنیم که چه کوتاه گذشتند!
امروز داشتم صحبتای حاج آقا پناهیان رو میخوندم در مورد فلسفه رنج(مجموعه سخنان ایشون با عنوان تنها مسیر). البته قسمت هاییش رو تو همین وب. خیلی جالب بود. نوع نگاه به رنج، تاثیرات متفاوتی، روی ما، زندگیمون، داره.
دلم می خواد سبک زندگیم در مورد لذت و رنج، همون چیزایی باشه که میخوندمشون. بخشی از اونچه خوندم رو مینویسم:
- تعریف مختصر زندگی انسان می شود:« سختی و مبارزه» که سختی در ذات حیات دنیا است ومبارزه را باید با هوای نفس و تمایلات خود انجام دهیم و این دو تا با هم است.
- اگر کسی تکلیفش را با رنج مشخص نکند به جای پریدن از روی موانع، عافیت طلبانه از کنار آن ها رد می شود. (در اینصورت فرصت رشد خود را از بین برده است) یعنی جاهایی که راه دستش بوده و برایش آسان بوده است، مسلمانی کرده، اما جاهایی که خدا خواسته که مبارزه با نفس کند تا رنج بکشد، از کنار آن موانع فرار کرده است.
- کسی که اهل تحمل رنج و سختی نیست، در واقع یک آدم خودخواه است. هنوز خداپرست نشده است. خدا آن قدر رنج باید بدهد تا «من» و «منم زدن» از ما جدا شود و به جای آن خدا بنشیند. نمی شود هم خداپرستی کرد و هم خودپرستی، من باید مرده باشد تا خداپرستی حاصل شود.
- سختی های دنیا مثل خواب دیدن است گله نکنید. این سختی هایی که می بینید، عین خواب دیدن است. لحظه ای که از خواب می پرید و یک خواب وحشتناک دیده اید، یک آه می کشید و با لبخند می گویید:« آه خواب بود خوب شد خواب بود.» وقتی هم که از دنیا می روید می گویید: «سختی ها و رنج ها همه اش مثل خواب بود ولی من چقدر آن ها را جدی گرفته بودم.»
- رنج را بپذیر تا نعمت، راحتی و شکر را ببینی. یکی از تاکتیک های دیدن رنج این است که به رنجورتر از خودت نگاه کنی و شرایط رنج او را در نظر داشته باشی.
- یکی از رنج هایی که خدا به رخ ما می کشد، مرگ است. امام صادق (علیه السلام) می فرمایند: یاد کردن مرگ، شهوات و تمایلات نفسانی را در قلب انسان نابود می کند ... طبیعت و فطرت انسانی را لطیف و نرم می کند ... دنیا و زندگی دنیوی را در نظر انسان کوچک و خوار می کند ...
- هر کس در این دنیا از خدا بیشتر لذت ببرد، خدا به او بیشتر پاداش می دهد. مانند مادری که وقتی غذایی درست می کند، هر چقدر این فرزند از غذای او بیشتر خوشش بیاید و بیشتر بخورد مادر بیشتر خوشحال می شود و خداوند نسبت به بندگانش مهربان تر است.
- ایمان انسان را از تنهایی در می آورد و باعث می شود که خدا انیس و مونس انسان شود. ایمان به خدا، انسان را از وحشت در می آورد. ایمان به خدا، مهربان ترین وجود در عالم را به نزدیکی تو می آورد. حلاوت ایمان، یک شیرینی در کنار سایر حلاوت ها نیست. کسی که لذت ایمان و شیرینی آن را می چشد جایی برای شیرینی های دیگر نخواهد داشت.
- کسی که حلاوت ایمان را می چشد و ایمان نزد او محبوب واقع می شود اتفاق دیگری هم برایش می افتد و آن این است که از کفر و فسوق و عصیان بدش می آید. از ایمان به غیر خدا و عمل زشت بدش خواهد آمد. اگر کسی زشتی گناه را درک کند و از ان تنفر پیدا کند دستمایه خوبی برای مناجات با خدا پیدا کرده است؛ چون می فهمد گناه چقدر پلید و زشت است و از ته دل استغفار می کند و با خدا مناجات می کند.
- وقتی مردم شعار می دادند روح منی خمینی برای امام لذتی نداشت. چون امام (ره) از ایمان به خدا لذتی برده بود که این ابراز محبت های مردم درمقابل محبت های خدا هیچ بود. امام آنقدر ترک شهوات و خوشی ها کرده بود که به لذت ایمان رسیده بود. براساس فرمایش رسول خدا(صلی الله علیه و آله) کسی که دوست دارد لذت های دیگر را بچشد هیچگاه به لذت ایمان نمی رسد چه برسد به کسی که پیگیر و دلبسته لذت های دیگر است ...
